रुपन्देही – हरि रिमाललाई भेटेपछि आफन्त र साथीभाइ अचम्म मान्छन् । धेरैले चमत्कारै भएको बताउँछन् । रूपन्देहीको बुटवल–११ देवीनगरका ३९ वर्षीय रिमाललाई गत मंसिर २१ गते कामबाट फर्किएपछि ज्वरो आयो ।
४५ दिन भेन्टिलेटरमा बसी कोरोना जितेका बुटवल(११ देवीनगरका हरि रिमाल । तस्बिर स् सन्जु पौडेलरकान्तिपुर
श्रीमती अरुणाले नजिकैको पसलबाट औषधि किनेर खुवाइन् । त्यसले सुधार देखिएन । खोकी सुरु भयो । चार दिनपछि कोरोना आशंकामा स्वाब परीक्षण गर्न लुम्बिनी प्रादेशिक अस्पताल पुगे । साँझ रिपोर्ट पोजिटिभ आयो ।
संक्रमण पत्ता लागेपछि सावधानी अपनाएर घरमै आइसोलेसनमा बसे । त्यसको तीन दिनपछि श्वासप्रश्वासमा समस्या देखियो । ‘आत्तिएर लुम्बिनी प्रादेशिक अस्पताल गएँ,’ रिमालले भने, ‘त्यहाँ शय्या छैन भन्ने जवाफ सुन्नेबित्तिकै बेहोस भएँ ।’ श्रीमती र भाइले त्यसै राति भैरहवाको भीम अस्पताल पुर्याए । त्यहाँ आईसीयू बेड पाएपछि केही राहत मिल्यो । भीममा तीन दिन राखे पनि अवस्था ज्युँकात्युँ थियो ।
त्यसपछि श्रीमती अरुणाले काठमाडौंको टेकुस्थित शुक्रराज ट्रपिकल तथा सरुवा रोग अस्पताल लैजाने निधो गरिन् । भीम अस्पतालबाट टेकु पुर्याउँदासम्म हरि अन्जान थिए । टेकु पुर्याएर उपचार थालेपछि उनलाई स्ट्रोक ९प्यारालाइसिस० देखियो । शुक्रराजमा उपचार सम्भव नभएकाले चिकित्सकले वीर अस्पताल जान सल्लाह दिएको अरुणाले बताइन् । ‘टेकुमा चार दिन उपचार गरेपछि वीरमा पुगियो,’ उनले भनिन्, ‘डाक्टरले बाँच्ने सम्भावना कम छ भनिरहेका थिए । तर मनले बचाउन सकिन्छ जस्तो लागिरहेको थियो ।’ नाबालक दुई छोरा छाडेर अरुणा भाइ र आमासँगै काठमाडौं पुगेकी थिइन् ।
वीर अस्पताल पुर्याएपछि हरिलाई भेन्टिलेटरमा राखेर उपचार थालियो । परिवारले उनलाई देख्न पाएनन् । अस्पताल परिसरमा दिनभर बस्ने, औषधि ल्याउने, चिकित्सक राउन्डमा आउँदा कस्तो छ भनेर हालखबर बुझ्ने गर्न थाले । ‘४० दिन पुग्दासम्म अवस्था नाजुक छ, घर लैजाने भए निकालिदिन्छौं भनिरहेका थिए,’ उनले भनिन्, ‘हामीले आस मारेनौं ।’ धैर्यताले काम गर्यो । ४३ औं दिनमा चिकित्सक र नर्सले सुधार देखिन थालेको बताए । ‘४५ औं दिनमा होस खुल्यो,’ अरुणाले भनिन्, ‘सबै अचम्म परे । चिकित्सक र नर्स पनि चमत्कार भएको भन्दै रमाए ।’
होस खुलेको दुई दिनपछि जनरल वार्डमा सारेपछि हरि र अरुणाको भेट भयो । उनीहरूका आँसु देखेर अस्पतालमा उपस्थित भावविह्वल बने । बधाई दिनेको लाइन नै लाग्यो । ‘घरबाट बाबुहरूले फोनमा बुबाबिना घर नआउनूस् है मम्मी भन्थे,’ अरुणाले भनिन्, ‘निको भएको थाहा पाएपछि छिटो लिएर आउनूस् भन्न थाले ।’ अवस्था सामान्य बनेपछि उनीहरू घर फर्किए ।
घर आउँदा आफन्तले भव्य स्वागत गरे । कोरोनाका कारण स्ट्रोक भएकाले आँखा कमजोर भएका छन् । यही महिना जँचाउन गएका बेला चिकित्सकले आँखाको समस्या हट्छ भनेका छन् । अहिले धेरैले फोन गरेर त्यो अत्यासलाग्दो अवस्थाबारे सोधिरहन्छन् । समयमा उपचार मिल्यो भने कोरोना संक्रमणलाई जित्न सकिने हरिले बताए । ‘दैनिक स्वास्थ्यबारे चासो दिने बढेका छन्,’ उनले भने, ‘लामो समय भेन्टिलेटरमा बिताएर निको भएको अनुभव सुनाउँदा अहिलेको बेलामा धेरैको आत्मबल बढेको महसुस गरेको छु ।’
बुटवलस्थित कोरोना अस्पतालमा ६ दिनसम्म आईसीयूमा हाईफ्लो अक्सिजन चढाएर उपचार गरेपछि निको भएका सैनामैना–९ बनकट्टाका २७ वर्षीय कमल खनाल त्यहाँका धेरै संक्रमितका लागि आत्मबल बढाउने प्रेरणा बनेका छन् ।
एक वित्तीय संस्थामा कार्यरत उनलाई गत वैशाख १२ गते ज्वरो आउने, टाउको दुख्ने र पखाला चल्ने भयो । सुरुमा टाइफाइडको औषधि खाए । निको भएन । कोरोनासित मिल्ने लक्षण भएकाले दुई दिनपछि स्वाब परीक्षण गराउँदा संक्रमण पुष्टि भयो ।
‘घर आएर आइसोलेसनमा बस्नुपर्ने भयो भनेपछि तनाव सुरु भयो,’ उनले भने, ‘सावधानी अपनाउँदा अपनाउँदै गत वैशाख १८ गते श्वासप्रश्वासमा समस्या देखियो ।’ अक्सिजन स्याचुरेसन ८० प्रतिशतमा झरेपछि बुटवलस्थित कोरोना अस्पतालमा आए । तत्काल आईसीयू बेडमा भर्ना भएर अक्सिजन लिन थाले । ‘अब बाँचिन्छ भन्ने लाग्यो,’ उनले भने, ‘तर अन्य बिरामीको अवस्था देखेर डर थियो ।’
छेउमै रहेका एक बिरामीको आँखै अगाडि मृत्यु भएको देख्दा केही आत्तिएको उनले बताए । उनी अस्पताल भर्ना भएपछि बुबा, दाइ र बहिनीलाई समेत कोरोना संक्रमण भयो । ‘उहाँहरू अहिले घरमै आइसोलेसनमा हुनुहुन्छ,’ उनले भने, ‘मैले बेड पाएँ, अरूलाई के होला रु अस्पताल ल्याउनु नपरे हुन्थ्यो ।’ कमल आइतबार कोरोनामुक्त भएर घर फर्किएका छन् । आफू अलग्गै बसिरहेको उनले बताए । ‘बुबा, दाइ, बहिनी र संक्रमित नभएकी आमा पनि अलग्गै हुनुहुन्छ,’ उनले भने, ‘म घर फर्किएपछि परिवार खुसी त छ नै, संक्रमित अन्य सदस्यको मनोबल पनि उच्च भएको छ ।’
बुटवल–९ मिलनचोकका ४७ वर्षीय केदार मरासिनीले कोरोनाले जीवन मृत्युको दोसाँधमा पुर्याउला भन्ने चिताएका थिएनन् । गत वैशाख ८ गते कोरोनाको लक्षण देखिएपछि पनि घरमै बसेका थिए । ‘एक सातापछि श्वासप्रश्वासमा समस्या भएपछि स्कुटर चलाएर अस्पताल गएँ,’ उनले भने, ‘स्वाब जाँच गर्दा नतिजा पोजिटिभ आयो ।’ त्यसपछि आईसीयूमा भर्ना भएको उनले बताए ।
हलमा लहरै आईसीयू बेड भएकाले जता हेरे पनि आत्तिएको, चिच्याएको, छटपटिएको दृश्य देखिने उनले बताए । ‘आईसीयूमा रहेका बेला अक्सिजन लेभल घटेर १५ लिटर दिनुपर्ने अवस्था आयो,’ उनले भने, ‘निमोनिया भएकाले मन आत्तिएपछि बेलैमा उपचार पाएकाले निको भयो ।’ अस्पतालमा नर्स, डाक्टरले मनोबल बढाउन सल्लाह दिइरहने भएकाले सहज भएको उनले सुनाए ।
#कान्तिपुर