पछिल्लो निर्वाचनको समयमा नेताहरुले आ–आफ्ना भाषणमा भने ‘अब बन्ने सरकार भनेको स्थायी सरकार हो । स्थायी सरकारको निर्माण नभएसम्म जनताले विकासको स्वाद चाख्नै पाउँदैनन् । देशमा स्थायी शान्तिका लागि स्थायी सरकारको खाँचो छ । स्थायी सरकार बनाउनका लागि हामी सक्षम छौ । अबको क्रान्ति भनेको देश विकासको क्रान्ति हुनुपर्छ । अबको क्रान्ति भनेको आर्थिक क्रान्ति हुनुपर्छ । अबको क्रान्ति भनेको रोजगारी र कृषि क्षेत्रमा क्रान्ति हुनुपर्छ । अझ तत्कालिन नेकपाका अध्यक्षले भने भात खानका लागि दुःखै गर्नुपर्दैन । धनि हुनका लागि काम गर्नुहोस् । खान त सरकारले नै पु¥याईदिन्छ ।’
यस्तै अनेकौ मुद्दाहरु उठाएर जनताको मन जिते । नौ महिनामा सरकार परिवर्तन हुने खेलबाट वाक्क दिक्क भएका जनताहरुले पनि कम्यूनिष्टहरुलाई नै बहुमत दिए र स्थायी सरकारको निर्माण गरिदिए । २०४८ सालमा बहुमत ल्याएको नेपाली काँग्रेसले आन्तरिक भागबण्डामा असन्तुष्टि देखाएर सरकार परिवर्तनको खेल खेलेपछि सुरु भएको खेल अहिलेसम्म पनि सकिएको छैन । २०४६ सालमा भएको प्रजातन्त्रको पुनस्र्थापनादेखि अहिले लोकतान्त्रिक गणतन्त्रसम्मको समयसम्म आईपुग्दा भेरी र कर्णालीमा धेरै पानी बगिसकेको छ ।
राजनीतिक घटनाक्रम निकै उथलपुथल भइसकेका छन् । तर पनि यो सरकार परिवर्तन गर्ने भन्ने खेलो किन परिवर्तन हुँदैन ? नेपाली जनताले बुझ्न सकेका छैनन् । जुन जोगि आएपनि कानै चिरेका भन्ने उखान चरितार्थ भइरहेको बेलामा फेरि सरकार परिवर्तनको खेलमा लागेर नेपाली जनताले दिएको मतको अपमान भइरहेको कुरालाई नेताहरुले र तिनका आसेपासे, गासे र झोलेहरुले किन बुझ्दैनन् ?
पहिलो पटक बनेका प्रदेश सरकारहरु अनुभव विहिन छन् । यो सत्य हो । यसलाई सरकार चलाउनेदेखि सरकार बनाउनेहरु सबै स्वीकार्नै पर्छ । उनीहरु सिक्दै र गर्दैको क्रममा छन् । फेरि तलको स्थानीय सरकार र माथिको संघीय सरकारका कारण पनि कतिपय स्थानहरुमा उनीहरुले चाहे अनुसारको कार्य गर्न नसकेका हुन् त्यो बुझ्न जरुरी छ ।
पहिलो पटकमा के गर्ने र कसो गर्ने भन्ने बारेमा समेत अन्यौलता हुनु र अर्कोतिर कानून समेत निर्माण भइ नसकेको अवस्थामा उनीहरुले जेन तेन सरकार संचालन गरेका छन् भन्ने कुरालाई आम नागरिकहरुले बुझेका छन् । तर यसै कुरालाई एक तह माथिका राजनीतिक कार्यकर्ताहरुले किन बुझ्न नसकेका वा नेताहरुले आफ्ना कार्यकर्ताहरुलाई बुझाउन नसकेका ? यो आश्चर्यको कुरा छ ।
कुरा संघीय सरकारको गरौं । कुनै समयमा गठबन्धनबाट सुरु भएको कार्य एकतामा पुग्यो । नेपालमा पहिलो पटक झण्डै दुईतिहाइको सरकार निर्माण भयो । यतिबेला सरकारले प्रभावकारी कार्यहरु गरेर जनताको मनमा बसेर आउँदा निर्वाचनहरुमा पनि अझ बलियो भएर अगाडि आउने योजना बनाउन नसक्नु र अर्कोतिर पार्टीका निर्णयहरुलाई लत्याएर आफै चोर आफै साक्षीको व्यवहार गर्नु दुर्भाग्य हो । अनि पार्टीको नीति विपरित गएको भन्ने आधारहरु भए पार्टीको विधान बमोजिम कारवाही गर्नुको साटो सरकार नै फेरबदल गर्ने र फेरि देशलाई अस्थिरता तर्फ धकेल्ने प्रयन्त गर्न खोज्नु बुद्धिमता हुँदै होइन । त्यसैले संघीय सरकार परिवर्तनको खेल खेल्नु भविष्यका लागि राम्रो छैन भन्ने कुराको हेक्का राखेर पार्टीको एकता र सरकारको बाँकी कार्यकाललाई कसरी बलियो बनाउने भन्ने तर्फ सोच्न जरुरी छ ।
अब कुरा गरौं प्रदेश सरकारका । चार जनता सपुतहरुले रगतको खोलो बगाएर निर्माण भएको प्रदेश हो कर्णाली प्रदेश । अन्य प्रदेश भन्दा सबैभन्दा पहिले नामाकरण र स्थायी राजधानीको टुङ्गो लगाएर सुरुमै चर्चामा आएको यो प्रदेशमा पटक–पटक सरकार परिवर्तनको हल्ला मच्चिने गर्दछ । सरकार बनाउनेदेखि सरकार बन्नेसम्म एकै स्थानमा बसेर कमी कमजोरीको समीक्षा गरेर कर्णालीलाई समृद्धि तर्फ अगाडि लैजाने योजनाका साथ अगाडि बढ्नुको साटो सरकार परिवर्तनको लागि हस्ताक्षर संकलन गर्न थाल्नेहरुले नै कर्णालीलाई उँभो लाग्न दिँदैनन् भन्ने कुरालाई बुझ्न जरुरी छ ।
एकिकरण पश्चात बनेको नेकपाको सरकार छ । यहाँ न माओवादी न एमाले । अनि नेकपाको सरकारलाई परिवर्तन गरेर फेरि नेकपाकै सरकार बनाउने हो भने किन आवश्यकता प¥यो यस्तो दुष्कर्मको ? यदि आफूले भनेका कार्यहरु पूरा हुन सकेका छैनन् भने संसदमा कुरा उठाउनु पर्छ । जनताका विचमा आफ्ना यथार्थहरुलाई ल्याउनु पर्छ । ता कि भोलिका दिनहरुमा पनि जनताले नेताको मुल्याङ्कन गर्न सकुन् । होइन भने व्यक्तिगत स्वार्थका लागि सरकार परिवर्तनको खेल खेल्ने र झण्डावाल गाडिमा हुइँकिनका लागि हो भने त्यसको पनि जनताले मुल्याङ्कन गर्नेछन् भन्ने हेक्का रहोस् ।
समय आउँछ पर्खिदैन र बगेको खोला फर्किदैन भन्ने कुरालाई जनताले नै सम्झाउनै पर्ने हो त । संघदेखि प्रदेशसम्मका संसदहरु विघटन गरेर ताजा जनादेशका लागि जनताका सामु जाने हिम्मत छ तिमीहरुमा ? होइन भने स्वार्थको पनि स्वार्थ लिनका लागि कसैले सामाजिक सञ्जालमा बोलेकै कारण अनि स्टाटस र कमेण्ट गरेकै कारण सरकार नै परिवर्तनको खेलमा लाग्नेहरुको हविगत के होला भन्ने झुण्ड झुण्डमा लागेका कार्यकर्ताहरुदेखि नेताहरुले पनि बुझ्न आवश्यक छ ।
राणाहरुले १०४ वर्षसम्म एकलौटी रुपमा गरेको जहानियाँ शासन पनि ढल्यो । २४० वर्षे शाही शासन पनि ढल्यो । ३० वर्षे पञ्चायती शासन पनि ढल्यो । अनि झण्डै–झण्डै दुईतिहाइको नजिक पुगेको कम्यूनिष्ट शासन ढल्दैन भनेर सोच्ने ? यो समय भनेको काम गरेर देखाउने समय हो । सत्ता र शक्तिका लागि एक आपसमा रुमल्लिने समय होइन । पाँच वर्षको लागि पाएको अधिकार अब दुई वर्ष मात्र बाँकी छ । दुई वर्षपछि फेरि जनताका सामु जानुछ । जनताका अगाडि गएको बेलामा सरकार फेरबदल ग¥यौ । मन्त्री बनायौं र बन्यौ भन्ने होइन हामीले पाँच वर्ष अगाडि गरेका वाचाहरु पूरा ग¥यौ भन्ने हिम्मत बटुल्नका लागि काम गर्नुपर्छ ।
निर्वाचनको समयमा बाँडिएका घोषणा पत्र फेरि पल्टााएर हेरियो कि हेरिएन ? जनताले अहिलेपनि सुरक्षित राखेका छन् ती घोषणा पत्र । नेपाली जनताले धेरै दुःख कष्ट व्यहोरिसकेका छन् । अब फेरि अर्को आन्दोलनमा होमिने रहर छैन नेपाली जनतालाई । तिमीहरुले गरेका कार्यहरु जनतामुखी हुन सकेनन् भने बाध्य भएर नेपाली जनताले तिमीहरुकै विरुद्धमा आन्दोलन गर्नु पर्ने अवस्थाको सिर्जना हुनसक्छ ।
अहिले सरकार संचालन गरिरहेका र सरकार बन्न तम्तयार भएकाहरुलाई उकास्नेहरु सच्चा शुभचिन्तक होइनन् भन्ने कुरालाई पनि दस्तावेजको रुपमा राख्न आवश्यक छ । आफ्नो स्वार्थपूर्तिका लागि उनीहरु तिमीहरुलाई उस्काइरहेका छन् । त्यो उक्साहटले उनीहरुलाई त फाइदा होला । तर राजनीतिक प्रतिष्ठा निर्माण गर्ने नेताहरु र विकासको भोकबाट तृप्तता प्राप्त गर्न चाहने जनताहरुलाई भने कहिल्यै पनि भलो गर्ने छैन । लहलहैमा लागेर सरकार परिवर्तनका बहस गर्नु गराउनु केवल स्वार्थका लागि हो । अन्यथा भएकै सरकारहरुलाई सहयोग गरौं र देश विकासको गतिलाई अगाडि बढाऔं । समृद्ध कर्णालीको सपना साकार पार्न तिर लागौ । नत्र कसैको जय हुनै सक्दैन । चेतना भया ।