म मलेसिया जान थालेको ८ वर्ष भयो ।
यस पटक पनि म मलेसिया गएको ३ वर्ष पुगेको थियो ।
तर, कोभिडले गर्दा हामीले मलेसियामा काम गर्दै आइरहेको कम्पनी
नै वन्द भयो ।
त्यहाँ रहँदा कम्पनी वन्द भएपछि खाना खान पनि
पाइएन, न त हिँडडुल गर्न सक्ने अवस्था नै थियो ।
कमाई नै नभएपछि त्यहाँ बस्न नसकिने अवस्था भयो ।
र घर फर्किनको विकल्प थिएन ।
म जस्तै एउटै कम्पनीमा काम गर्ने ५० जना जति नेपाली
साथीहरूको अवस्था एउटै थियो ।
त्यस पछि हामी २०२० को जुन महिनामा स्वदेश फर्कियौँ ।
फर्किकदा पनि धेरै कष्ट सहनु प¥यो ।
काठमाण्डौ पुगेपछि सल्यान आइपुग्न नै ठुलो समस्या भयो ।
२४ घण्टासम्म खाना नखाएर गाडिमा हिँड्नु प¥यो ।
२८ दिन क्वारेन्टाइनमा वसेँ ।
३ वर्ष पछि रोजगार खोसिएर घर फर्किदा परिवार नजिकै थियो,
तर, महिनासम्म परिवारलाई नभेटेरै वसेँ ।
८ वर्षको वैदेशिक रोजगार धेरै सन्तोषजनक नभए पनि निरास
नै हुनुपरेको थिएन ।
स्वदेशमै भएको भए, रोजगारी नै गुमे पनि बेसहारा जस्तै भोकै त बस्नुपर्ने थिएन ।
यो भन्दा अगाडी वैदेशिक रोजगारीबाट पैसा कमाईन्छ भन्ने मात्र थाहा पाएको थिएँ,
तर यसपटक वैदेशिक रोजगारीको गुमाउनुपर्ने पाटो पनि राम्रैसँग अनुभव गर्न पाएँ ।
त्यो दुख्ख सम्झेर म अव कहिल्यै विदेश नजाने निर्णयमा पुगेको छु ।
अब गाउँमै आफ्नै व्यवसाय गर्न खोजिरहेको छु ।
भँैसी पालनको शुरुवात पनि गरिसकेको छु ।
हामीजस्ता कोभिडको कारण विदेशमा रोजगारी गुमाएकाहरूलाई गाउँमै
काम गर्न स्थानीय सरकारले आर्थिक सहयोग गर्नुपर्छ जस्तो लाग्छ ।
म जस्तै वैदेशिक रोजगारीमा रहेका थुप्रै साथिहरू
नेपालमा अवसर पाए वैदेशिक रोजगारीमा जाँदैनन ।
सरकारले थुप्रै योजना पनि ल्याएको छ ।
तर, वैदेशिक रोजगारीबाट फर्किएका साथिभाईले नै त्यसको जानकारी पाउँदैनन् ।
सरकारले योजनासँगै अब सचेतना कार्यक्रम पनि ल्याउने हो की ?
कोरोना भाइरल सिभिक यक्ट्स क्याम्पिएनको बुलेटिन बाट